ΤΑ… ΕΥΤΡΑΠΕΛΑ ΤΗΣ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ ΜΑΣ

Πόσο τιμούμε το όνομα της πόλης μας;

ΔΙΑΧΥΤΗ ΠΑΝΤΟΥ Η ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΚΑΙ Η ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑ

ΔΕΝ προλάβαμε να αναρτήσουμε, στις 7 Σεπτεμβρίου 2015, το άρθρο για τα κομμένα κλαδιά που βρίσκονταν διάσπαρτα στην πόλη μας και μερικοί «συνάνθρωποί» μας βάλθηκαν να μας… «διαψεύσουν».

Κυκλοφορώντας καθημερινά και με τα πόδια, σε ολόκληρη την πόλη μας, γινόμαστε, αφενός μεν δέκτες καταγγελιών, αφετέρου δε, αυτόπτες μάρτυρες αυθαιρεσιών και παραβάσεων, οι οποίες, σε πολλές περιπτώσεις, είναι το λιγότερο ποινικώς κολάσιμες.

Σε κάθε σημείο, από το Λόφο Σικελίας, έως τις Τζιτζιφιές και από το Σταθμό του Ηλεκτρικού έως τη λεωφόρο Συγγρού, διαπιστώνουμε, με θλίψη, πόσο κυριαρχούν στην πόλη μας, η αδιαφορία, η αυθαιρεσία, η απανθρωπιά, η απληστία…

Σε τι να αναφερθούμε και σε τι όχι.

Να αναφερθούμε στις μοτοσικλέτες που οι πιο πολλές είναι παράνομα παρκαρισμένες πάνω στα πεζοδρόμια και τις περισσότερες φορές, μάλιστα, είναι προκλητικά τοποθετημένες μπροστά από τις εισόδους των πολυκατοικιών ή των μονοκατοικιών;

Να αναφερθούμε στα πάσης φύσεως σκουπίδια που «κοσμούν» τους δρόμους και τις πλατείες της πόλης μας;

Να αναφερθούμε στις ακαθαρσίες από τα σκυλάκια και τα γατάκια, που οι… φιλόζωοι – αλλά σίγουρα όχι φιλάνθρωποι – συμπολίτες μας «ξεχνούν» να μαζέψουν;

Να αναφερθούμε στις παράνομα αναρτημένες αφίσες κομμάτων (εσχάτως) και ιδιωτών, που διαφημίζουν την… πραμάτειά τους πάνω σε κολώνες ή ακόμη και στις πόρτες Νηπιαγωγείων ή Δημοτικών Σχολείων;

Να αναφερθούμε στους Ιερούς Ναούς της πόλης μας, που από Οίκοι του Θεού έχουν μετατραπεί σε Οίκους… Ανοχής, καθώς η βρώμα και η δυσωδία, από τα σκουπίδια και τις ακαθαρσίες των ζώων, κυριαρχούν στους περιβάλλοντες χώρους τους και δεν υποφέρονται από όσους είναι αναγκασμένοι να περάσουν έστω, από αυτά τα σημεία;

Να αναφερθούμε στην προκλητική – και φυσικά παράνομη – αφισοκόλληση πάνω σε κάδους απορριμμάτων, ακόμη και αγγελιών για χαμένα σκυλάκια ή γατάκια;

Να αναφερθούμε στην, λίαν επιεικώς, τραγική κατάσταση που επικρατεί, εντός και γύρω από τους κάδους απορριμμάτων, με τους συνδημότες μας να πετούν κάθε λογής σκουπίδια ή άχρηστα και παλιά αντικείμενα, όπως χαλασμένες οικιακές συσκευές ή παλιά σπασμένα έπιπλα;

Να αναφερθούμε στην απαίσια μυρωδιά που αναδύεται από τους κάδους των απορριμμάτων, κάθε εποχή και όχι μόνο κατά τους καλοκαιρινούς μήνες;

Να αναφερθούμε στην παράνομη τοποθέτηση ζαρντινιέρων και γλαστρών σε πάμπολλα πεζοδρόμια, που καθιστούν εντελώς αδύνατη την προσπέλασή τους από τους πεζούς;

Να αναφερθούμε στα διάσπαρτα, ανά την πόλη, εγκαταλελειμμένα αυτοκίνητα που μόνο εστίες μόλυνσης αποτελούν;

Να αναφερθούμε στα παράνομα παρκαρίσματα των, κατά τα άλλα, «ευσυνείδητων» οδηγών;

Να αναφερθούμε στα τραπεζοκαθίσματα, στις μηχανές ή στα προϊόντα που τοποθετούν οι καταστηματάρχες, που σαν άλλοι τσιφλικάδες, κάνουν δικούς τους, τους γύρω από τα μαγαζιά τους χώρους, αδιαφορώντας για τους διαβάτες;

Να αναφερθούμε στις, κάθε είδους και μεγέθους, παράνομες ταμπέλες που έχουν τοποθετηθεί σε κάθε πιθανό και απίθανο σημείο της πόλης;

Να αναφερθούμε στα διάφορα οικόπεδα που έχουν μετατραπεί, επίσης παράνομα, σε χώρους εναπόθεσης πάσης φύσεως υλικών, όπου τα ποντίκια και οι αρουραίοι κάνουν πάρτι σε αυτά;

Να αναφερθούμε στα «έργα» που εκτελούνται, είτε σε δρόμους, είτε σε πεζοδρόμια, είτε σε έτοιμες ή υπό ανέγερση πολυκατοικίες, είτε ακόμη και σε κτήρια ιδιοκτησίας του Δήμου μας, που είτε χρονίζουν προκλητικά, είτε δεν ολοκληρώνονται ποτέ, είτε φτιάχνονται πρόχειρα και στο τέλος αποτελούν πηγή κινδύνων; Άραγε, με το να τοποθετείται μια κορδέλα ή πέτρες ή μερικά ακαλαίσθητα κάγκελα γύρω από αυτά τα «έργα», αυτά παύουν να ελλοχεύουν κινδύνους τραυματισμού – ακόμη και θανατηφόρου – για τους τυφλούς, για τα μικρά παιδιά, για τους ηλικιωμένους, για τους αφηρημένους, για τον καθένα από εμάς;

Να αναφερθούμε στην άναρχη δόμηση της πόλης μας, όπου, για παράδειγμα, δίπλα σε νεοκλασικά σπίτια υπάρχουν γιγαντιαίες, άχαρες και άκομψες πολυκατοικίες; Φυσικά, για τον περιβόητο «συντελεστή δόμησης» και για το πόσο έχει κοστίσει στο Δήμο μας, ούτε λόγος να γίνεται…

Να αναφερθούμε στις ταμπέλες της Τροχαίας, που οι περισσότερες από αυτές δεν είναι ευδιάκριτες γιατί κάποιοι «φίλαθλοι» έχουν κολλήσει πάνω τους αυτοκόλλητα μηνύματα για τις αγαπημένες τους ομάδες; Που άλλες φορές αποτελούν συνέχεια κλαδιών δέντρων, άλλες φορές βρίσκονται «ξαπλωμένες» – προφανώς θα λιάζονται και αυτές – σε παρτέρια ανάμεσα σε εισόδους Σχολείου και Εκκλησίας, όπως αυτή που βρίσκεται ακόμη και σήμερα στο παρτέρι ανάμεσα στο 3^ο Δημοτικό Σχολείο και στον Ιερό Ναό της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος επί της οδού Μεταμορφώσεως, ή που άλλες φορές, τέλος, απλά… εξαφανίζονται;

Να αναφερθούμε στις κλεψιές, στις δολοφονίες και στην κάθε είδους εγκληματικότητα, που παρά το μέτρο του «Αστυνομικού της Γειτονιάς», βρίσκονται σε έξαρση;

Να αναφερθούμε στο γεγονός ότι η πόλη μας, όποτε προβάλλεται στις ειδήσεις, είναι, στην συντριπτική πλειοψηφία, για κάποιο απεχθές περιστατικό που έχει συμβεί σε αυτή;

Να αναφερθούμε, μήπως, στην αδιαφορία που σχεδόν όλους μας διακατέχει; Είναι δυνατόν κάποιος συνάνθρωπός μας να έχει την ανάγκη μας και εμείς να σφυρίζουμε αδιάφορα;

Να βλέπουμε όλα όσα τραγικά συμβαίνουν γύρω μας και να μένουμε απαθείς;

Οφείλουμε όλοι, δημότες, κάτοικοι, νέοι, ηλικιωμένοι, άνδρες, γυναίκες, παιδιά, Δημοτική ή Αστυνομική Αρχή, ΑΠΑΝΤΕΣ, να βάλουμε ένα τέλος σε όλα αυτά.

Όλοι διαμαρτυρόμαστε και αγανακτούμε με την κατάντια της πόλης μας, αλλά όλοι, είτε με τη συμμετοχή μας, είτε με τη σιωπή μας, είτε με την αδιαφορία μας, είτε ακόμα και με την ανοχή μας, γινόμαστε μέρος της διαιώνισης αυτών των φαινομένων.

Η οικονομική δυσπραγία στην οποία, σχεδόν όλοι βρισκόμαστε, δεν αποτελεί δικαιολογία.

Η έλλειψη πόρων ή και εργατικού δυναμικού στους Δήμους, επίσης δεν αποτελούν δικαιολογία.

Σε καμία στοιχειωδώς ευνοούμενη πόλη, ανά τον πολιτισμένο κόσμο, δεν θα συνέβαινε το παραμικρό από αυτά που συμβαίνουν στην πόλη μας. Θα ήταν αδιανόητο. Και ευτυχώς, για την ορθότητα των λεγομένων μας, έχουμε ιδίαν αντίληψη για τον τρόπο με τον οποίο πολλές σύγχρονες πόλεις του εξωτερικού λειτουργούν.

Η αλήθεια είναι μία. Και είναι πικρή. Για την κατάντια της πόλης μας, φταίμε ΟΛΟΙ μας.

Έτσι θελήσαμε, έτσι μάθαμε, έτσι δεχθήκαμε, με τη θέλησή μας, αυτόβουλα και χωρίς την παραμικρή πίεση, να ζούμε. Χωρίς συνείδηση, χωρίς ανιδιοτέλεια, χωρίς φιλανθρωπία, χωρίς Παιδεία.

Συμβιβαστήκαμε με την οικτρή πραγματικότητα και απλά την αποδεχτήκαμε με σκυμμένα τα κεφάλια, χωρίς να αντιδράσουμε για το παραμικρό.

Αν δεν αλλάξουμε νοοτροπία, δεν πρόκειται να βρεθεί καμία λύση. Αν, όλοι μας, δεν αποκτήσουμε πειθαρχία, παιδεία, σεβασμό προς εαυτόν και αλλήλους, είναι μάταιος ο κόπος.

Αν απλά «φωνάζουμε» περιστασιακά, θα έχουμε ακριβώς τα ίδια αποτελέσματα με το να αδιαφορούμε.

Ίσως, αυτό που εισπράττουμε ως κάτοικοι αυτής της πόλης, είναι αυτό που τελικά και αξίζουμε.