Ο ΡΕΠΟΡΤΕΡ ΤΗΣ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ

Scripta manent

ΞΕΦΥΛΛΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΠΛΟΥΣΙΟ ΕΝΤΥΠΟ ΑΡΧΕΙΟ ΜΑΣ

SCRIPTA manent έλεγαν οι αρχαίοι Λατίνοι, έχοντας διαβάσει, φυσικά, Όμηρο. Πόσο δίκιο είχαν…

Scripta manent, δηλαδή “τα γραπτά μένουν” και που αποτελεί το μισό τμήμα παροιμίας τους. Πόσα εκατομμύρια άτομα, ανά τους αιώνες της ανθρωπότητας, έχουν επικαλεστεί αυτή τη φράση, το καθένα φυσικά για τους δικούς του λόγους.

Σε μια προχθεσινή “διαμάχη” με τον πατέρα μου, τον κ. Κώστα Ράντο, για το ποιος θυμάται καλύτερα πότε έγινε η “υιοθέτηση”   από το Δήμο Καλλιθέας του πανέμορφου Κεφαλοχωρίου του Νομού Ιωαννίνων, χρειάστηκε να καταφύγω στον 1ο από τους 10 δερματόδετους τόμους, που περιλαμβάνουν ολόκληρο το έντυπο αρχείο της εφημερίδος μας, από το 1995 έως και το 2015 που “εξελίχθηκε” και έγινε πλέον ηλεκτρονική.

“Μπράβο του. Και δεν του φαινόταν”,  ήταν η αρχική μου σκέψη, συγγνώμη, προς μεγάλη μου έκπληξη εννοούσα, τελικά είχε δίκιο ο πατέρας μου. Ναι μεν εγώ θυμόμουν πάμπολλες λεπτομέρειες από επίσκεψή μας – μαζί με πολυπληθή αντιπροσωπεία του Δήμου – στο Κεφαλοχώρι με αφορμή ένα Συνέδριο που διεξάγονταν εκεί, η οποία επίσκεψη είχε πραγματοποιηθεί από τις 2 έως και τις 7 Αυγούστου 1996, εκείνος δε τελικά, θυμόταν σωστά, ότι η “υιοθέτηση” είχε προηγηθεί και είχε γίνει στις 17 Μαρτίου 1995.

Αφού διαπίστωσα ότι…, (όχι δεν με βολεύει), αφού βρήκα την ακριβή ημερομηνία της “υιοθέτησης” (που τελικά έγινε διπλή, καθώς το Κεφαλοχώρι το “υιοθέτησε” αργότερα και το Κολλέγιο Αθηνών) και διάβασα και τα σχετικά πολυσέλιδα ρεπορτάζ, άρχισα να ξεφυλλίζω, σελίδα προς σελίδα, τον έναν τόμο μετά τον άλλον και να “ταξιδεύω” νοερά στο παρελθόν.

Θυμήθηκα τις χιλιάδες, πλέον, εκδηλώσεις που παραβρεθήκαμε και καλύψαμε δημοσιογραφικά.

Ανεπανάληπτες στιγμές, με απρόοπτα και αστεία που μας συνέβησαν.

Τα μέρη που χρειάστηκε να ταξιδέψουμε. Το Κεφαλοχώρι, το Επταχώρι, την Κόνιτσα, τη Σύρο, την Λάρισα, την Καρδίτσα, τη λίμνη Πλαστήρα, το χωριό Ζάρκο Τρικάλων, την Κάτω Αχαΐα (ή Κάτω Αχαγιά στην καθομιλουμένη)…

Τα ατέλειωτα ξενύχτια στην πλατεία Κύπρου.

Γνωστούς και φίλους, πρόσωπα αγαπημένα, που πολλά από αυτά δεν βρίσκονται πια στη ζωή…

Πόσες αναμνήσεις μου ήρθαν.

«Κατεστημένο θα μας αποκαλέσουν μάλλον κάποιοι… καλόβουλοι», σκέφτηκα. Δεν βαριέσαι, «όσα δεν φτάνει η αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρια», λέει μία σοφή λαϊκή παροιμία. Ως – πρώτη – απάντηση, θα τους ταιριάζει απόλυτα.

Κρατούσα στα χέρια μου τους τόμους, διάβαζα τα αμέτρητα ρεπορτάζ και άρθρα και ξαφνικά ένιωσα μια τεράστια ικανοποίηση. Μια τεράστια περηφάνια.

Για να γραφτούν τα ρεπορτάζ και τα άρθρα αυτά και να αποτυπωθούν στις κιτρινισμένες, πλέον, σελίδες, έχει γίνει πραγματική, από μέρους μας, κατάθεση ψυχής.

 Έχουν ξοδευτεί ατέλειωτες ώρες μπροστά στον ηλεκτρονικό υπολογιστή, έχουν γίνει ατέλειωτες απομαγνητοφωνήσεις, έχουν καταβληθεί απίστευτος κόπος, χρόνος και χρήμα για την κάλυψή τους και στη συνέχεια, για την προβολή τους.

Διαπίστωσα ότι, στην ουσία και στο μέτρο του δυνατού, έχουμε συμβάλει και εμείς τα μέγιστα στην καταγραφή και διάσωση της σύγχρονης ιστορίας της αγαπημένης μας Καλλιθέας.

Έχουμε αποτυπώσει μέσα από τις φωτογραφικές μας κάμερες, εκατοντάδες χιλιάδες, πλέον, φωτογραφίες, που, από μόνες τους, αποτελούν ανεκτίμητο αρχειακό υλικό.

Έχουμε καταθέσει δημόσια τις γνώσεις μας, τις έρευνές μας, τον χαρακτήρα μας, την προσωπικότητά μας.

Δεν διστάσαμε να «συγκρουστούμε» στα ίσα, ακόμα και με «μεγαλοπαράγοντες» στην εποχή της παντοδυναμίας τους μάλιστα, επειδή, πολύ απλά, δεν υποκύψαμε στις όποιες απαιτήσεις τους…

Προσπάθησαν πολλοί  να μας χλευάσουν, να μας συκοφαντήσουν, ακόμη και να μας καταδικάσουν, επιχειρώντας – ανεπιτυχώς φυσικά – να μας εμπλέξουν σε υποθέσεις που δεν είχαμε την παραμικρή σχέση και σε «παιχνίδια», που εμείς δεν γνωρίζουμε, δεν παίξαμε, δεν παίζουμε και δεν πρόκειται να παίξουμε.

Στην ηλεκτρονική πια μορφή της εφημερίδος μας, τα 1322, με το συγκεκριμένο, άρθρα και ρεπορτάζ που ήδη είναι αναρτημένα και που μπορεί ανά πάσα στιγμή ο κάθε ενδιαφερόμενος να τα δει, καθώς “κοσμούν” το δεξιό τμήμα της και στο Αρχείο, αποτελούν αδιάψευστη συνέχεια της προηγούμενης έντυπης μορφής της.

Μέσα από όλες τις δημοσιεύσεις και τις αναρτήσεις μας, έχουμε καταθέσει δημόσια τα διαπιστευτήριά μας, έχουμε καταδείξει περίτρανα τον τρόπο γραφής και  τον τρόπο σκέψης μας, τρόπους τους οποίους  πάμπολλοι έχουν προσπαθήσει να αντιγράψουν και – γιατί όχι – να οικειοποιηθούν ακόμη (όπως πολλοί έχουν προσπαθήσει να οικειοποιηθούν και φωτογραφίες μας, αφαιρώντας μάλιστα, κάποιοι εξ αυτών, απροκάλυπτα το λογότυπο της εφημερίδας μας, που υπάρχει πάνω σ’ αυτές).

Ευτυχώς για εμάς, τα γραπτά μας μένουν. Είναι στη διάθεση του κάθε ενδιαφερομένου, είναι κατατεθειμένα ακόμη και στη Βιβλιοθήκη της Βουλής των Ελλήνων και αποτελούν αδιάψευστο μάρτυρα του ποιοι είμαστε, του τι πράττουμε και του πως θεωρούμε εμείς τον όρο δημοσιογραφία.

Όποιος (νεόκοπος) θέλει να τα αμφισβητήσει, δεν έχει παρά να δείξει φως, δηλαδή να καταθέσει τα δικά του διαπιστευτήρια και να μας αντιπαραθέσει συνάμα, τα δικά του γραπτά και τον δικό του τρόπο γραφής και σκέψης.

Scripta manent  φίλοι αναγνώστες.

Υ.Γ.: Η φωτογραφία που συνοδεύει το άρθρο, είναι από την βράβευσή μας από τον Πρόεδρο της Κοινότητας του Κεφαλοχωρίου, κ. Χρήστο Φασούλη, στις 6 Αυγούστου 1996.