ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Φως και σκότος (Ελπίδα)

ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΛΥΓΡΑΦΟΤΑΤΟ ΣΥΜΠΟΛΙΤΗ ΜΑΣ κ. ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΣΙΚΡΙΤΕΑ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΥΜΕ σήμερα, ένα ακόμη καταπληκτικό ποίημα του εκλεκτού συμπολίτη μας και πολυγραφότατου, κ. Δημήτρη Τσικριτέα, σχετικό με την ελπίδα.

Τίτλος του; Φως και σκότος (Ελπίδα).

Λέει το σκοτάδι το βαθύ

στο λυχναράκι το αμυδρό,

– Εσύ σαν ήλιος κι αν γενείς

εγώ τον κόσμο κυβερνώ.

—

Εγώ τον θάνατο γεννώ,

τα σκοτεινά μου μάτια,

και τα υποχθόνια οδηγώ

του κλέφτη μονοπάτια.

—

Εγώ στο χέρι του φονιά

του δίδω το μαχαίρι

και του ληστή του πειρατή

το σκοτεινό τ’ ασκέρι.

—

Γοργά τους σκλάβους κουβαλώ

στα πυκνοσκότεινα τ’ αμπάρια

εγώ το χρήμα το κινώ

και κυβερνήσεις κυβερνώ.

—

Την λευτεριά ποδοπατώ

χωρίς κανείς να βλέπει

και την ψυχή τ’ αγωνιστή

την παίρνω πριν να φέξει.

—

-Φευ, της ταφής μου οι λαμπάδες

πώς σε σκορπίζουν και σε θνήσκουν;

αν λίγη λάμψη σου σταλάξω

πας, χάνεσαι και δεν σ’ ευρίσκουν

—

Η κάθε μιά μου ακτίνα

της νύχτας τ’ άστρο καίει

η καυτερή σου αναπνοή

σβήνει στο φως που ρέει.

—

Ωσάν λυχνάρι σε διαλύω

γίνομαι ο ήλιος σε εκπνέω

και εις το φως επαναφέρω

κάθε τι σου τελευταίο.

Ο κ. Δημήτρης Τσικριτέας.