ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Το πικρό φιλί της νιότης

ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΛΥΓΡΑΦΟΤΑΤΟ ΣΥΜΠΟΛΙΤΗ ΜΑΣ κ. ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΣΙΚΡΙΤΕΑ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΥΜΕ σήμερα, ένα ακόμη ποίημα του εκλεκτού συμπολίτη μας και πολυγραφότατου κ. Δημήτρη Τσικριτέα.

Τίτλος του; Το πικρό φιλί της νιότης.  

Στο παραθύρι στέκομαι μ’ όψη ξεθωριασμένη

το σώμα βλέπει εκεί γυρτό, μα η καρδιά κραδαίνει.

Απόμερος γηροκομώ δόξες και τρόπαια παλιά

γυαλίζω απόστρατες εικόνες που ‘ταν τα μαλλιά σγουρά

—

Να τα κλαδιά, σαν σκύβουνε προσφέρουν τους ανθούς τους

στις μέλισσες το νέκταρ τους, σε ‘κείνη τους καρπούς τους

Απλώνει το ‘να χέρι τα’ άλλο απλώνει, τα πήρε όλα

ανθούς, καρπούς, σπαθιά και τ’ άρματα τα φεγγοβόλα.

—

Ανάλαφρη σαν το πουλί, γοργή σαν το ζαρκάδι

εφώλιαζες στη φυλωσιά του πλάτανου, στους κλώνους

στου  έρωτα την αγκαλιά, μεσ’ το ζεστό του χάδι.

Θεριεύει ο πλάτανος μεστώνει, βοά ζωή στους χρόνους.

—

Στο διάβα της φωτιάς και της ορμής σιμά κι αντάμα

Σου έλουζα τα μαλλάκια σου μεσ’ της πηγής το νάμα.

Χρυσοδεμένη νόμιζα πως σ’ είχα άγγελέ μου

τώρα πετάς ελεύθερη μεσ’ τις πνοές τ’ ανέμου.

—

Στερνό φιλί με κέρασες και πέταξες, ω! Νιότη

Πικρό φιλί με πότισες και μ’ άφησες στη σκότη.

Πώς έγινες κορμάκι μου σαν Αρτινό γιοφύρι

και στέκομαι και σε κοιτώ ζωή απ’ το παραθύρι;

Ο κ. Δημήτρης Τσικριτέας.