ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Ελευθερία

ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΛΥΓΡΑΦΟΤΑΤΟ ΣΥΜΠΟΛΙΤΗ ΜΑΣ κ. ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΣΙΚΡΙΤΕΑ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΥΜΕ σήμερα, ένα ακόμη ποίημα του εκλεκτού συμπολίτη μας και πολυγραφότατου κ. Δημήτρη Τσικριτέα.

Τίτλος του; Ελευθερία.

Θαρρείς πετάς στον ουρανό, στα σύννεφα, στ’ αστέρια

θαρρείς μιλάς στον πελαργό, στον κύκνο και στον αητό
και πως κρατάς τον κεραυνό, την αστραπή στα χέρια
τ’ απέραντο και το τρανό, και τ’ άπλερο και το μικρό.

—

Ποιό χέρι φθάνει εκεί ψηλά ζεστά να σ’ αγκαλιάσει;
Ποιό μάτι μαύρο ή γλαυκό γλυκά να σου κοιτάξει; ;
το βλέμμα σου το βλοσυρό, τα μαύρα ονειρά σου
τα τρίσβαθα σκοτάδια σου, τα φίδια στα μαλλιά σου.

—

Ανάξιε, κάπου μυστικά σαν σ’ έσπειρ’ ένα χέρι
στη γη και συ το λησμονείς βαθεία και το δαγκώνεις.
Συ βλαστομάνα γη βροντάς,σαν σκίζεις με νυστέρι
τα σπλάχνα σου, λάβα καυτή ξερνάς και στάχτη υψώνεις.

—

Σαν στέκομαι χαμηλά, γυρτός, δειλός στην καταφρόνια
με τ’ άσπρα τα μαλλάκια μου βαρειά από τα χρόνια
και να πονώ και να βογγώ κατάφορτος στα βάρη
στη λάσπη ο ιδρώτας μου να στάζει σαν σφουγγάρι.

—

Μα το ξεψύχισμα σαν ‘ρθεί η μαύρη η ψυχή σου
στα τρίσβαθα τα τάρταρα θα κατακρημνισθεί
και το κορμί ακίνητο, γυμνό σαν την ζωή σου
δεν θα ‘βρει μνήμα για να μπει, χώμα να σκεπασθεί.

—

Κι εμένα η ψυχούλα μου άφθαρτη, μια φλογίτσα
θα φύγει, θα σταθεί ψηλά στα ουράνια μια σταλίτσα
με το μπουζούκι, το βιολί και με το συναξάρι
αποσπερίτης λαμπερός σιμά με το φεγγάρι.

—

Σκουλήκι να τρυπάς την γη, να φτιάχνεις πολιτεία
μεσ’ το σκοτάδι το βαθύ και μεσ’ την ανομία,
κι εγώ πουλί στο φως πετώ και στην φωτοχυσία
να χαίρομαι τον ουρανό και την ελευθερία.

Ο κ. Δημήτρης Τσικριτέας.