ΤΑ… ΕΥΤΡΑΠΕΛΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΜΑΣ

Της αδιαφορίας το ανάγνωσμα

ΠΑΡΚΑΡΙΣΜΑ ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΑ

ΛΑΒΑΜΕ από αναγνώστες μας, τις παρακάτω δύο φωτογραφίες, που πραγματικά μας εξέπληξαν.

Κάποιοι «συμπολίτες» μας, αδιαφορώντας προφανώς για τους συνανθρώπους τους, αφού δεν βρήκαν θέση στάθμευσης των αυτοκινήτων τους, τα πάρκαραν, πάνω σε πεζοδρόμια επί της οδού Λάμπρου Κατσώνη.

Όπως μας ενημέρωσαν οι αποστολείς των δύο αυτών φωτογραφιών, που προς τιμήν τους, φρόντισαν να καλύψουν τους αριθμούς κυκλοφορίας των αυτοκινήτων, τα συγκεκριμένα περιστατικά συμβαίνουν σε καθημερινή βάση, καθιστώντας τα συγκεκριμένα πεζοδρόμια, ιδιαίτερα κατά τις βραδινές ώρες, επικίνδυνα και απροσπέλαστα για τους πεζούς και ιδιαίτερα για τους τυφλούς συμπολίτες μας.

Το ερώτημα μάλιστα με το οποίο τις συνοδεύουν, «ανύπαρκτα κολωνάκια και πρόστιμα. Εμείς οι πεζοί τι φταίμε να κινδυνεύει η ασφάλειά μας;», είναι, το λιγότερο, εύλογο.

Γνωρίζουμε όλοι ότι ζούμε σε μία πόλη με τεράστιες ελλείψεις σε θέσεις στάθμευσης. Η άναρχη δόμηση που παρατηρήθηκε κυρίως από τα τέλη της δεκαετίας του 1970, όπου κτίστηκαν πολλές, άχαρες και μεγάλες πολυκατοικίες χωρίς θέσεις στάθμευσης στο ισόγειο ή στο υπόγειό τους, δημιούργησε ένα τεράστιο πρόβλημα, που, τουλάχιστον στην πόλη μας, είναι πιο εύκολο να βρει κάποιος χρυσό στο δρόμο, παρά μια θέση στάθμευσης, ιδιαίτερα κατά τις νυχτερινές ώρες.

Το πρόβλημα είναι σίγουρα γνωστό και πολύ δύσκολο ως προς την επίλυσή του. Αυτό δεν σημαίνει όμως, ότι ο κάθε ένας από εμάς μπορεί να κάνει ότι «του καπνίσει» και να παρκάρει το αυτοκίνητό του, οπουδήποτε, ακόμη και πάνω σε πεζοδρόμια.

Τόσο η Τροχαία της πόλης μας, όσο και τα πληρώματα των περιπολικών της Ελληνικής Αστυνομίας καθώς και η λιγοστή σε αριθμό ατόμων, είναι αλήθεια, Δημοτική μας Αστυνομία που περιπολούν στους δρόμους της πόλης μας, οφείλουν, όταν εντοπίζουν ή και όταν ενημερώνονται για τέτοιου είδους φαινόμενα, να πράττουν τα αυτονόητα. Να τιμωρούν τους παραβάτες με όσα προβλέπει ο Νόμος.

Όπως οφείλει να ενημερώνει τις αρμόδιες Αρχές και ο κάθε κάτοικος της πόλης μας, όταν, επίσης, πέφτει στην αντίληψή του κάτι ανάλογο.

Προφανώς, αφού δεν μπορούμε να κάνουμε από μόνοι μας τα αυτονόητα, ίσως ο φόβος μιας πιθανής τιμωρίας, να μας συνετίσει…