ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΣΙΚΡΙΤΕΑΣ

Έρημη πόλη

ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ ΠΟΝΗΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΜΠΟΛΙΤΗ ΜΑΣ

ΠΑΡΑΘΕΤΟΥΜΕ σήμερα, ένα ακόμη καταπληκτικό ποίημα που μας απέστειλε ο εκλεκτός συμπολίτης μας κ. Δημήτρης Τσικριτέας.

Ολόκληρο το σχετικό ποίημα, που φέρει τον τίτλο «Έρημη πόλη», έχει ως εξής:

Έρημη πόλη,

χαμοκέλες όπου κι αν φτάνει το μάτι

μονάχα του αέρα ο αντίλαλος

στο άμορφο κυκλοφορεί μονοπάτι.

Οι πόρτες κουφές,

σφαλιστές, διπλωμανταλωμένες

και πίσω ζώα και άνθρωποι

μάνες χαροκαμένες.

Παντού καρφιά κι αγκάθια

κι ένα σκυλί μονάχο να κλαίει

μες στο μυαλό

και στην ψυχή μας

στο μαύρο δάκρυ ο κόσμος πλέει.

—

Άνθρωπε νά ο Γολγοθάς σου,

κακοτράχαλο,δύσβατο ανηφόρι.

Πλέξε τ’ ακάνθινο στεφάνι

στη ράχη βάνε το σταυρό

για επανωφόρι.

—

Στη δίψα της ζωής,

στο βογγητό του αγώνα

το πορφυρό ποτήρι,

ξέχειλο να πιεις

το κάμα σου να σβήσεις

και να δροσιστείς.

—

Σκυμμένη ζωή την ημέρα, σκλάβα,

λάμια, πώς το μπορείς

στα στενορύμια τη νύχτα

βεργολύγιστη να περπατείς;

—

Μυριοστόλιστη ζωή

ζητάς πολύ αγώνα,

κι ο θάνατος μία στιγμή.

Ο δρόμος σου προς την άκρη

την μία μακραίνει

—

την άλλη τελειώνει,

γεννά χαρά, λαχτάρα, πόθο

μα λόγιαζε πικρό το δάκρυ

—

Καταραμένη καταχνιά

προβάλεις σαν άγριο φίδι

κι αργά αργά μας πνίγεις

στης ζωής μας το ξεφτίδι.

Απ’ τα τρίσβαθα τάρταρα

ασβόλη,

γίνεσαι κλινοσκέπασμα στον ήλιο,

στα όνειρα και στο όραμα

τριβόλι.

—

Θολώνεις μάτια, πνεύμα και μυαλό,

μαύρο χτικιό,

κι η ζωή μας φεύγει, κυλάει

πετράδι αλάξευτο κι αλαργινό.

—-

Έρημη πόλη,

ανάρια – ανάρια ανάβεις κι ένα φως αμυδρό,

ένα φωσάκι,

ας γίνει άστρο τηλαυγές λαμπερό.

Ο κ. Δημήτρης Τσικριτέας.