ΠΟΙΗΜΑΤΑ

(νέο) Έλληνα μου

ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΛΥΓΡΑΦΟΤΑΤΟ ΣΥΜΠΟΛΙΤΗ ΜΑΣ κ. ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΣΙΚΡΙΤΕΑ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΥΜΕ σήμερα, ένα ακόμη καταπληκτικό ποίημα του εκλεκτού συμπολίτη μας και πολυγραφότατου, κ. Δημήτρη Τσικριτέα.

Τίτλος του; «(νέο) Έλληνα μου».

Η ψυχή σου Έλληνά  μου κατά πούθε κυματίζει;

Πώς ο νους σου υπεράνω απ’ την κόμη σ’ ατενίζει;

Πώς η λάμψη σου εχάθει και πώς σβήνει ώρα την ώρα;

Ένας ήλιος που εθάφθει μεσ’ σε νέφη μαυροφόρα;

Σαν ο ήλιος ανατέλλει φως λαμπρό στον κόσμο στέλνει

Μα εσύ, ω! Έλληνά μου, τη φαρέτρα και τα βέλη

Τα’ χεις σκοτεινά θαμμένα

Κ’ είναι πια λησμονημένα.

—

Πέτρα σκληρή πυκνόμαυρη πώς γίνηκ’ η καρδιά σου;

Και στέκει σάπια η σπορά στα χώματα; Στοχάσου

Ή Χρυσές ή σκουριασμένες

Εις τους πόδας φορεμένες

Αλυσίδες δεν βαραίνουν;

Και την λευτεριά σου δένουν;

—

Εδώ πότνια γλυκειά Πατρίδα, γεννηθήκαν οι θεοί

Οι δροσοβόλοι κάμποι σου, τα χιονισμένα όρη

Και τα ποτάμια σου, ευωδιά αναβλύζουν ποθητή

Μεσ’ την γλυκειά της ηδονή, μ’ αχνό πέπλο που εφόρει

Μιά ομορφομαλούσα κόρη, συνευρέθει η θνητή

Και να, σου δώρισε  Πατρίς, με ασπίδα και με δόρυ

Ήρωες και ισοθέους

Και θνητούς και ημιθέους

—

Βλαστέναν εις τα χέρια σου περίτεχνοι Ναοί

Με αγάλματα ντυμένοι και βωμοί μαγευτικοί

Η σκέψη σου γλυκά αντηχεί στης γης το περιβόλι

Άχραντη, αέναη να την ρουφούν ως νέκταρ όλοι

Για συνοδοιπόρο είχες Αρετή κ’ Ελευθερία

Οι πληγές σου επενδύτης και στο θάρρος την ανδρεία

Είχες τ’ αετού τη χάρη

Και βρυχιόσουν σαν λιοντάρι.

—

Διώξαν οι θεοί οι φερμένοι τους θεούς τους παμμεγίστους

Κι εις την γενέτειρά τους λησμονήσαν τους αρίστους

Χαθήκαν απ’ τον Όλυμπο οι φωνές κι οι ευωχίες

Οι Μούσες οι γλυκόφωνες κι οι Νύμφες οι Μελίες

Δεν ευφραίνει άλλο πλέον τον δροσόπνοο αέρα

Μητ’ η αύρα του πελάγου, μήτε ο ανθός τη μέρα

Πια η χλόη δεν φυτρώνει

Και πικρολαλεί τ’ αηδόνι.

—

Ανάμεσα σ’ αγάλματα με φέγγος και ψυχή

Σαλεύεις Έλληνά μου, σαν τη σαύρα, πα στη γη

Σαν σκουλήκι, άφωνος-βουβός, στο ζόφος και στο χώμα

Λαγούμια πλέκε ανήλιαγα δίχως όνειρα, σαν πτώμα

Γίνε αητός ξανά, πέτα ως τον ουρανό ψηλά

Πάνω απ’ αλώνια φτερωτός και κάμπους, λίμνες και βουνά

Φιλοτέχνησε όπως πρώτα

Δώριζε ξανά τα φώτα.

—

Στοχάσου

Ή χρυσές ή σκουριασμένες

Εις τους πόδας φορεμένες

Αλυσίδες σε βαραίνουν

Και την λευτεριά σου δένουν.

Ο κ. Δημήτρης Τσικριτέας.